Ik zag een mooie uitspraak op Linked In vorige week. ‘Nee’ is een weigering op dat moment en geen afwijzing (voor altijd). Lees die nog maar een keer.

Oftewel, met het aangeven van je grenzen kan je in verbinding blijven met de ander. Je zegt ‘nee’ tegen het verzoek of de vraag die je gesteld wordt. Je zegt niet ‘nee’ tegen de persoon zelf. En hoe vaak gebeurt het wel niet, dat je bang bent om een ‘nee’ te geven of een ‘nee’ te ontvangen? Bang dat de ander voelt – of je zelf voelt – dat het contact verbroken zal gaan worden.

Wie heeft dit zo in jouw systeem gezet? Waar ken je dit van: “Als ik opkom voor mezelf, dan verlaat de ander mij“, want daar gaat het bottomline over. Als de ander ‘nee’ zegt tegen mij, dan wil hij/zij/hen niet meer bij me zijn. Zo snel kan die angst aangeraakt worden. De angst voor het gevoel van afwijzing zodat je maar niets zegt en je alleen jezelf er mee hebt dat het blijft gaan zoals het gaat.

En daar las ik weer iets anders interessants over. Bowlby – een man die veel weet en geschreven heeft over hechting – schrijft dat “het jezelf de schuld geven bijna beter voelt en beter te verdragen is dan de totale wanhoop van het verlaten worden“. Dus logisch dat je niet aangeeft wat je écht wil of niet (meer) wil. Als je voelt dat je iets anders had kunnen doen, dan geeft dat nog hoop dat je invloed hebt. Maar als je duidelijk zou zijn in wat wel of wat niet, dan denk je dat de kans op verlating veels te groot is en slik je het maar weer in, dat voelt veiliger. Herkenbaar?

Hoe kom jij hieruit? Hoe pak jij dit aan of hoe pak je het niet aan? Zou je dat wel willen?

Kom eens langs, dan duiken we erin en vogelen we uit hoe dat voor jou werkt om het gevoel van weigering of afwijzing toe te staan, we gaan samen ‘durven’ kijken om vervolgens daar een klein risicootje in te nemen. Waarom zou je dat doen? Omdat jij ergens wel voelt dat iets (niet) willen gewoon mag…

Wees welkom!