Ook een manier…

Van het weekend belt een meisje van ongeveer acht jaar aan voor mijn zoon van vijf.

Meisje: “Is Jack thuis?”
Ik: “Jack, het is voor jou!”
Meisje tegen Jack: “Kom je buiten spelen?”
Jack: “Nee.”
…
(Stilte, kinderen die elkaar aankijken)
….
Meisje: “Okee.”

En meisje loopt weer weg. Jack gaat weer doen wat hij aan het doen was. Er wordt met geen woord meer over gerept. Einde verhaal.

En ik? Ik stond erbij en ik keek ernaar. Bedwong me op het moment suprême om te zeggen:”Jack, moet je niet even uitleggen waarom je niet wilt spelen?” en verbaasde me over hoe dit verliep.

Waarom doen volwassenen het niet zo? Waarom hebben wij toch het gevoel dat wij iedere keer met een uitleg, een verklaring, een smoes moeten komen? Waarom niet gewoon simpel: Nee.

Superverfrissend en ook grappig om te zien dat beide partijen zich helemaal op hun gemak voelde met de uitkomst. Geen: ‘Ja, maar…’, geen: ‘Ik wil niet omdat…’, gewoon: nee punt.

Dus: waarom niet terug naar de kind-kant en gewoon zeggen hoe het is. Ik ga dat proberen, nee, ik ga dat doen. Wie doet er mee!