Ken je dat? Je zegt iets tegen je vriend, moeder, zus, broer, vriend, vriendin en diegene schiet gelijk in de verdediging. Jij wilt iets uitleggen of je wilt dat iets de volgende keer anders/ beter gaat en meteen wordt er uitgelegd waarom de ander dat zo heeft gedaan. “Neeee”, wil je bijna schreeuwen, “het gaat niet om jou en hoe jij dat deed! Het gaat om MIJIJIJIJ!”.

Luisteren is heel lastig blijkt. Daarvoor heb je het nodig dat je je eigen referentiekaders en je eigen verhaal in je hoofd even stil legt en daadwerkelijk hoort wat de ander zegt. De ander voelt zich pas gehoord als je begint met erkenning: “Goh, wat vervelend dat je dat zo hebt ervaren”. Om vervolgens de ander te laten vertellen wat hem/ haar toch zo dwars zit.
En maar slikken en maar slikken…Nee, niets slikken: De ander uit laten praten en nogmaals erkennen in wat hij/ zij daarbij voelt. En dan nog ga je niet uitleggen als de ander is uitgesproken en zich voldoende erkend voelt. Nee, dan ga je vragen hoe de ander het anders zou willen. Niets toelichten, niets verdedigen. Kijken hoe het een volgende keer anders kan…

Heb je na dit alles dan toch het gevoel dat je jouw kant van het verhaal ook wil vertellen, dan draai je de rollen om en vraag je of je jouw verhaal ook mag uitleggen. Als de ander zich voldoende gehoord voelt, dan moet dat geen probleem zijn…

En nu maar kijken of de ander net zo goed kan luisteren als jij net hebt gedaan…

Succes!