Dus, daar zit je dan met heeeel veel werk te doen en totaal geen zin om het te doen, wat nu? Buffel je door en ga je vanuit je calvinistische inslag toch verder want ‘je moet’ of geef je even ruimte aan het gevoel: Wat gebeurt hier nou? Wat maakt dat de taken die ik te doen heb niet als vanzelf uit mijn handen vloeien? Hoe zit ik er eigenlijk bij? Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan of wat heb ik de rest van de dag/ avond nog te doen wat wellicht (te) veel energie vraagt? Kortom, wat maakt dat je werkproces stokt?
Eigenlijk zouden we juist op die momenten dat het niet komt, even afstand moeten nemen, even iets anders moeten doen, een kopje thee zetten, even naar een beschikbare collega lopen voor een praatje of anderszins de verbinding opzoeken met jezelf of met de ander.
Hoe voelt het daarna? Borrelen er ideeën bij je op, taken die interessant zijn om (af) te maken, dingen die je kan doen waar je wèl zin in hebt of blijf je bij een ‘meh’-gevoel.
Als het niet meevalt, mag je dan nog wat langer voelen wat je systeem je probeert te zeggen? Heeft het te maken met een ‘ik heb al lang genoeg hard gewerkt?’-gevoel of voel je eigenlijk diep van binnen dat de baan die je doet helemaal niet leuk is of kunnen je collega’s en jijzelf elkaar niet meer inspireren…wat gebeurt er op een diepere laag?
Durf je daarbij stil te staan? Durf je te voelen wat er van binnen gebeurt en waar je tegen aan zit te hikken? Best spannend, vind je niet?
Meestal voelen we in een tel of het een ‘Nu-heb-ik even-geen-zin’-gevoel is of dat er wat meer aan de hand is. Hoe eerlijk durf jij te zijn? Want ergens voelen we dat als we durven te denken (lees: voelen!) wat er echt aan de hand is, we daar gelijk actie op moeten ondernemen: stoppen met die baan, stoppen met die collega, stoppen met die relatie. Maar moet het gelijk zo zwart wit? Mag je even voelen of er nuances zijn en er wellicht met kleine stapjes toch al wat kan veranderen? Sta eens stil, voel, durf toe te geven en kijk wat je al een heel klein beetje anders kan doen. Hulp nodig? Bel of mail mij.