Dus, als je anderen wilt begeleiden in hoe ze zich prettiger kunnen voelen bij wat wat ze aan het doen zijn, dan heb je daar dus zelf het goede voorbeeld in te geven, pfff…Als ik tegen een ander zeg iets te durven, om zich kwetsbaar op te stellen, of om iets te veranderen, dan is het handig als ik dat zelf kan voorleven door dat ook te doen. Eén: om te kunnen begrijpen hoe moeilijk dat is en waar je tegen aan loopt. En twee: ter inspiratie door mezelf daarin ook wat bloot te geven en de ander te kunnen laten inzien dat het met durf en lef en moed dus toch te doen is. Hoe lastig, hoe lastig. Vaak weten we het heel goed voor een ander: ‘dan doe je ‘toch gewoon even‘ dit of dat. Zo werkt het niet dus. Ga maar eens na bij jezelf. Wat geef jij een ander mee wat je zelf eigenlijk toch ook niet doet? En wat houd jou daarin tegen? En hoe komt het dat je het de ander wel adviseert? En wat kan je daarin zelf ook wat meer?

“Wie iets wil beleven,

moet gewoon de eerste stap zetten.”

(Elizabeth Starr Hill)

Jaja, ‘gewoon‘…;-)

Wellicht dat we in de adviezen die we anderen geven ook eens kunnen kijken of we deze adviezen zelf durven uit te voeren…dubbele sessie dus: adviezen voor de ander zijn ook adviezen voor jezelf.

Durf jij?